Het is vandaag Kerstmis! Oftewel, kerstballen, glühwein, schoonfamilie, kaarsjes, Jezus, suiker en cadeautjes. Dan is het denk ik exact de juiste tijd voor het volgende: Tommie Beugelsdijk.

Een deel van Nederland zal deze Hagenees kennen (het deel achter de duinen), maar een groot deel denk ik ook niet. Voor hen: Tommie Beugelsdijk is een 24-jarige centrale verdediger die afgelopen zomer zijn club ADO Den Haag inruilde voor het Duitse FSV Frankfurt. Dit tot groot verdriet van ongeveer alle Hagenezen. Ten eerste omdat je fanatieke spelers als Tommie Beugelsdijk liever niet kwijt bent, maar vooral ook omdat Tommie Tommie is.

Vroeger, toen voetballers nog geen mediatraining kregen en ze er nog niet uitzagen als mannenbarbies

Tommie is namelijk zonder het zelf te beseffen een beetje de belichaming van een ‘trend’ die steeds duidelijker ziet bij de voetballiefhebbers, dat mensen terugverlangen naar vroeger. (Vroegah). Vroeger toen iedereen op de tribune stond, het bier nog een gulden kostte en toen daar nog alcohol in zat. Toen je nog mocht roken in het stadion, toen Dagobert Duck nog niet regeerde, toen voetballers nog geen mediatraining kregen en ze er nog niet uitzagen als mannenbarbies. Zoiets.

Dat mensen naar die tijd terugverlangen zie je bijvoorbeeld in de hoeveelheid spandoeken rondom het thema Against Modern Football en je ziet het aan de toename van voetbalcultevenementen zoals ‘In de ban van Abe’ en in nieuwe voetbalbladen zoals ‘Staantribune’.

Nou goed, ik kan niet zeggen dat ik terug verlang naar die tijd, want ik heb die tijd nooit meegemaakt. Maar ik snap wel heel goed waar het gevoel over gaat en ik snap dat Tommie dat gevoel ís. Ik heb dan ook in tijden niet zo’n interview gelezen zoals het interview met Beugelsdijk dat nu in het kerstnummer van Voetbal International staat. Het gaat over van alles.

Over het Whatsapp-berichtje waarin zijn moeder in zes stappen uitlegt hoe de wasmachine werkt

Over zijn ontdekking van een gezellig koffietentje waar de cappuccino zo lekker was dat hij er vijf achter elkaar dronk tot hij ineens ‘helemaal wild in zijn hoofd werd’.

Over dat hij niet tegen stilte kan en dus altijd mensen opzoekt.

Over het Whatsapp-berichtje waarin zijn moeder in zes stappen uitlegt hoe de wasmachine werkt, maar dat hij toch voor de zekerheid zijn mooiste spullen naar zijn moeder brengt.

Over dat zijn Duits zo slecht was dat hij na een poging van twintig minuten om telefonisch een pizza te bestellen hij die uiteindelijk zelf maar ging halen.

Over dat als hij Nederlanders op de Autobahn ziet hij per se naast ze wil rijden. (‘Mooi, denk ik dan, landgenoten.’)

Over dat hij drie keer per week bij de Thai eet. (‘Koken kan ik niet. Sta ik drie uur in de keuken en heb ik vervolgens een bord eten zonder smaak.’)

Over de zin van eten met stokjes. (‘Dan ben je toch niet goed bij je hoofd?’)

Over hoe hij respect heeft afgedwongen bij zijn teamgenoten. (Iemand tijdens de training hard tackelen)

En dat iedereen bij FSV Frankfurt weet dat Tommie voor niemand bang is. (‘Als het moet sloop ik ze allemaal.’)

Er schuilt een Tommie Beugelsdijk in ons allemaal.

Heerlijk. Voor de goede orde: wat ik hier zo heerlijk aan vind, is niet dat hij iemand onderuit schoffelt op de training. Oké ook. Maar wat ik vooral zo mooi vind, is dat ‘ie zo eerlijk is. Hij is puur zoals voetbal – lees: het leven – eigenlijk zou moeten zijn. Dus daarom een ode aan Tommie Beugelsdijk als kerstwens . Ik zou zeggen: drink lekker veel, sloop een paar kerstballen, maak lawaai, doe je niet beter voor dan je bent en bouw een goed feestje. Want er schuilt een Tommie Beugelsdijk in ons allemaal.

Tekst: Diana Kuip (Helden Magazine)