De eerste helft van het seizoen 2008-2009. ADO Den Haag was net teruggekeerd uit de Eerste Divisie en bivakkeert, hoe gebruikelijk het ook is, onderin de hoogste afdeling van het vaderlandse voetbal. De voorhoedespelers van Den Haag – namen als Karim Soltani en Fabio Caracciolo – grossieren in het maken van incapabele acties en bewegingen, maar trainer André Wetzel weigert stellig zijn supersub Hursut Meriç aan de aftrap te zetten.

Want dat er reuring ontstond op de Haagse tribunen wanneer de Maradona van de Bosporus uit zijn trainingspak kroop om langs de lijn warm te lopen, is een understatement. Meriç, met de karakteristiek glimmende, kale kop, die het weerkaatsende licht van de lichtmasten je ogen lichtjes deed dichtknijpen. De rechtsbuiten kwam de lijnen in, kreeg dan de bal, en de spanning was voelbaar. Met een paar onnavolgbare trucjes en scharen maakte hij in korte tijd het leven van menig linksback behoorlijk zuur. Hursut Meriç had de gave om iets te forceren, en dat vond Wetzel een perfecte eigenschap voor een wisselspeler.

De trukendoos bleef helaas maar anderhalf seizoen bij ADO Den Haag, want in de winterstop van dat seizoen werd zijn Turkse droom werkelijkheid. Hij vertrok naar middenmoter Gençlerbirliği SK, waar hij het naar behoren deed. De nu 29-jarige Meriç begon wederom als supersub, maar knokte zich ondanks dat toch tot 122 optredens, en scoorde onder meer tegen Galatasaray. In de zomer van 2013 besloot de vleugelflitser een overstap te maken naar Çaykur Rizespor, wat eveneens uitkomt in de hoogte divisie van Turkije, weliswaar als promovendus. De club verkeert dit seizoen dan ook in acute degradatienood en bezet de 16e plaats.

Het zou mooi zijn als Hursut Meriç nog over dezelfde specifieke kwaliteiten bezit als in zijn tijd in Den Haag, want wellicht is hij ooit nog te bewonderen in het groengeel.

Tekst: Het Nest van de Ooievaar